Znam.to

Ocze­ki­wa­nia wzglę­dem tego al­bu­mu były bar­dzo duże. Wpraw­dzie Slash na­gry­wał już solo, jed­nak wtedy na­zy­wa­ło się to Slash's Sna­ke­pit. Do­pie­ro teraz do­sta­je­my krą­żek sy­gno­wa­ny jego pseu­do­ni­mem ar­ty­stycz­nym. Jesz­cze nie­daw­no kłó­cił się z byłym ko­le­gą z ze­spo­łu Axlem Rose o to kto po­wi­nien uży­wać nazwy Guns 'n' Roses. Teraz mu­zycz­nie udo­wad­nia że to jed­nak on po­wi­nien prze­jąć sche­dę po le­gen­dar­nej gru­pie. Choć cały spór uwa­żam za bez­sen­sow­ny, gdyż grupa roz­pa­dła się wiele lat temu i nie za­po­wia­da się by wró­ci­ła w daw­nym skła­dzie. Ozna­cza to, że nikt nie po­wi­nien po­słu­gi­wać się ową nazwą, a wy­da­wać pod wła­sny­mi na­zwi­ska­mi lub pseu­do­ni­ma­mi, tak jak zro­bił to Slash.

Po­mi­mo tego, że płyta jest bar­dzo nie­rów­na, to do­brze się jej słu­cha. Świet­nym po­su­nię­ciem było za­pro­sze­nie dużej licz­by gości. Wpraw­dzie nie­któ­rzy wy­pa­da­ją le­piej, nie­któ­rzy go­rzej, ale takie kli­ma­tycz­ne i wo­kal­ne zróż­ni­co­wa­nie jest strza­łem w dzie­siąt­kę. Dzię­ki temu nie do­świad­czy­my tu mo­no­to­nii, która czę­sto wkra­da się, gdy przez ponad go­dzi­nę mu­si­my słu­chać jed­ne­go wo­ka­li­sty.

Ga­tun­ko­wo, mu­zy­ka ba­lan­su­je głów­nie na gra­ni­cy rock n' rolla. Jed­nak nie­ob­ce są jej wy­ciecz­ki w stro­nę popu, który cza­sem aż kłuje w uszy, w ta­kich nu­me­rach jak "Be­au­ti­ful Dan­ge­ro­us" z Fer­gie na wo­ka­lu (Black Eyed Peas) czy "Got­ten" z Ada­mem Le­vi­nem (Ma­ro­on 5). Jed­nak nie można przez to spi­sy­wać ca­łe­go krąż­ka na stra­ty. Mamy tu rów­nież takie utwo­ry jak 'No­thing To Say" z M Sha­dows'em (Aven­ged Se­ven­fold) czy "Do­ctor Alibi" z udzia­łem Lemmy'ego Kil­mi­ste­ra (Mo­tor­he­ad). So­czy­ste har­droc­ko­we pe­reł­ki, które są ist­ny­mi po­ci­ska­mi ener­ge­tycz­ny­mi i wy­cią­ga­ją album ponad prze­cięt­ną.

To czter­na­ście wy­mie­sza­nych, cza­sem szyb­kich i moc­nych, innym razem wol­nych i bal­la­do­wych utwo­rów, które ge­nial­nie spina wir­tu­oze­ria i dźwięk gi­ta­ry Sla­sha. Każdy znaj­dzie na tej pły­cie coś dla sie­bie. Tego wła­śnie ocze­ki­wa­li­śmy - so­czy­stej płyty, wy­pcha­nej do­brym nu­me­ra­mi i świet­ny­mi so­lów­ka­mi. Slash po­ka­zał, że w biz­ne­sie mu­zycz­nym nie tak bar­dzo liczy się znana marka, a przede wszyst­kim to co mamy do po­ka­za­nia.

Błąd w opisie? Zgłoś to!